Язмалар исемлегенә күчү

Юләрләр йорты гына димәгез

Җитмеш яшьләр тирәсендәге бер апа, сак кына кулымнан җитәкләп,
“Минем әни килгән”, – диде, икенчесе караватына матур итеп тезеп куелган курчакларына ишарәләп, курчак уйнарга чакырды. Кычкырып сәламләүчеләр, түргә узарга кушучылар, мине күргәч, торып чабучылар да булды... Соңрак аңладым тагын: күңелләренә хуш килгән кешеләрне “әти-әни” диючеләр бар икән. Директорны да “әтием” дип, кочаклап алды бер ханым.

Арча районының Яңа Чүриле авылында урнашкан психоневрология интернатында булып кайттым. Зур, матур биналар тезелеп киткән, үзе аерым бистә кебекул, гектар- гектар җире дә бар. Акылга зәгыйфьләр белән яшәүгә авыл халкы да өйрәнеп беткәндер инде. Зарланучы да, аларны битәрләүче дә булмады...

***
Язманы тулысынча газетабызның яңа, 13нче саныннан укый аласыз.